0 تا 100 اطلاعات دارویی پروپافنون-Propafenone

• hosseinrd2152
• داروها

موارد مصرف

1. فیبریلاسیون دهلیزی: این یکی از شایع ترین آریتمی هایی است که در آن حفره های فوقانی قلب (دهلیزها) به جای ضربان مؤثر می لرزند. پروپافنون برای تبدیل فیبریلاسیون دهلیزی یا فلوتر به ریتم سینوسی طبیعی نشان داده شده است. به تثبیت ریتم قلب و جلوگیری از عوارض احتمالی مرتبط با ضربان قلب نامنظم کمک می کند.
2. فلوتر دهلیزی: مشابه فیبریلاسیون دهلیزی، فلوتر دهلیزی شامل فعالیت الکتریکی غیر طبیعی در دهلیزها است. پروپافنون برای مدیریت فلاتر دهلیزی با بازگرداندن ریتم طبیعی قلب، در نتیجه کاهش علائم و بهبود عملکرد کلی قلب استفاده می شود.
3. تاکی کاردی فوق بطنی (SVT): این به ضربان سریع قلب است که از بالای بطن های قلب منشا می گیرد. پروپافنون برای درمان انواع خاصی از SVT، به ویژه آنهایی که شامل مدارهای ورود مجدد در دهلیزها هستند، اندیکاسیون دارد. پروپافنون با کاهش سرعت تکانه های الکتریکی در قلب به تنظیم ضربان قلب و جلوگیری از اپیزودهای SVT کمک می کند.
4. آریتمی های بطنی (خارج از برچسب): در حالی که پروپافنون عمدتاً برای آریتمی های دهلیزی استفاده می شود، ممکن است گاهی اوقات برای برخی از آریتمی های بطنی بدون برچسب تجویز شود. با این حال، احتیاط لازم است، زیرا داروهای ضد آریتمی کلاس IC مانند پروپافنون به طور بالقوه می توانند آریتمی های بطنی خاصی را در برخی از بیماران تشدید کنند.
5. درمان نگهدارنده: علاوه بر درمان حاد در طول دوره های آریتمی، پروپافنون نیز ممکن است به عنوان درمان نگهدارنده برای جلوگیری از عود فیبریلاسیون دهلیزی یا سایر آریتمی ها تجویز شود. این به حفظ ریتم طبیعی سینوسی در طولانی مدت کمک می کند و در نتیجه دفعات و شدت اپیزودهای آریتمی را کاهش می دهد.

مکانیسم اثر پروپافنون

1. مسدود کردن کانال سدیم: پروپافنون عمدتاً با مسدود کردن کانال های سدیم در بافت های قلبی عمل می کند. به طور خاص، میل ترکیبی قوی برای کانال های سدیم سریع، به ویژه آنهایی که در دهلیزها یافت می شوند، نشان می دهد. پروپافنون با مهار هجوم سدیم در فاز 0 پتانسیل عمل قلبی، سرعت دپلاریزاسیون را کاهش می دهد و در نتیجه سرعت هدایت را کاهش می دهد و دوره نسوز را طولانی می کند.
2. طولانی شدن مدت پتانسیل عمل: پروپافنون علاوه بر محاصره کانال سدیم، مدت زمان پتانسیل عمل را عمدتاً در بافت های دهلیزی نیز طولانی می کند. این طولانی شدن با تغییر فعالیت الکتریکی قلب به اثرات ضد آریتمی دارو کمک می کند و آن را کمتر مستعد مکانیسم های ورود مجدد می کند که می تواند آریتمی را تداوم بخشد.
3. بلوک بتا آدرنرژیک (اثر جزئی): در حالی که پروپافنون در درجه اول یک مسدود کننده کانال سدیم است، همچنین دارای خاصیت مسدود کننده بتا آدرنرژیک خفیف است. این اثر جزئی ممکن است با کاهش تحریک سمپاتیک که می تواند آریتمی را در شرایط خاص تشدید کند، به اثر ضد آریتمی آن کمک کند. با این حال، در مقایسه با فعالیت مسدودکننده کانال سدیم، محاصره بتا آدرنرژیک توسط پروپافنون نسبتا ضعیف است.
4. فعالیت مسدود کننده کانال کلسیم (اثر جزئی): برخی از مطالعات نشان می دهد که پروپافنون ممکن است فعالیت جزئی مسدود کننده کانال کلسیم را از خود نشان دهد. با این حال، این جنبه از مکانیسم آن در مقایسه با خاصیت مسدود کنندگی کانال سدیم آن اهمیت کمتری دارد و عامل اصلی اثرات ضد آریتمی آن نیست.

فارماکوکینتیک پروپافنون

1. جذب: پروپافنون به صورت خوراکی به شکل قرص یا کپسول تجویز می شود. پس از مصرف، به سرعت از دستگاه گوارش جذب می شود و حداکثر غلظت پلاسمایی آن معمولاً در طی 2 تا 3 ساعت در شرایط ناشتا به دست می آید. با این حال، به دلیل کاهش فراهمی زیستی، زمانی که پروپافنون همراه با غذا، به ویژه وعده های غذایی پرچرب مصرف می شود، ممکن است جذب به تاخیر بیفتد و کاهش یابد.
2. توزیع: پس از جذب، پروپافنون به طور گسترده در سراسر بدن توزیع می شود. این دارای حجم نسبتاً بالایی از توزیع است که نشان دهنده توزیع گسترده در بافت های مختلف فراتر از جریان خون است. پروپافنون اتصال متوسطی به پروتئین، عمدتاً به آلبومین، نشان می دهد که بر توزیع و خواص فارماکوکینتیک آن تأثیر می گذارد.
3. متابولیسم: پروپافنون تحت متابولیسم گسترده ای در کبد، عمدتاً از طریق سیستم آنزیمی سیتوکروم P450 (CYP) قرار می گیرد. مسیرهای متابولیک اصلی شامل N-dealkylation و Arromatic hydroxylation می‌شود که منجر به تشکیل چندین متابولیت از جمله 5-hydroxypropafenone و N-despropylpropafenone می‌شود. این متابولیت ها ممکن است به فعالیت کلی دارویی و حذف پروپافنون از بدن کمک کنند.
4. حذف: نیمه عمر حذف پروپافنون بین 2 تا 10 ساعت است که نشان دهنده سینتیک حذف متغیر آن در بین افراد است. به دنبال متابولیسم، هم داروی اصلی و هم متابولیت های آن عمدتاً از طریق دفع کلیوی دفع می شوند و تقریباً 30 تا 50 درصد دوز بدون تغییر از طریق ادرار دفع می شود. کلیرانس کبدی نیز در از بین بردن پروپافنون و متابولیت های آن نقش دارد.
5. تداخلات دارویی: پروپافنون به دلیل متابولیسم آن از طریق سیستم آنزیمی CYP مستعد تداخلات دارویی است. استفاده همزمان از مهارکننده ها یا القا کننده های آنزیم های CYP3A4 و CYP2D6 ممکن است فارماکوکینتیک پروپافنون را تغییر دهد و منجر به تغییرات بالقوه در کارایی و مشخصات ایمنی آن شود. متخصصان مراقبت های بهداشتی باید هنگام تجویز پروپافنون در کنار سایر داروهایی که بر متابولیسم آن تأثیر می گذارند، محتاط باشند.

عوارض جانبی پروپافنون

1. اثرات قلبی عروقی: در حالی که پروپافنون در درجه اول برای درمان آریتمی قلبی استفاده می شود، همچنین می تواند عوارض جانبی قلبی عروقی ایجاد کند. اینها ممکن است شامل برادی کاردی (ضربان قلب کند)، تپش قلب، افت فشار خون (فشار خون پایین) و تشدید آریتمی باشد. بیماران مبتلا به بیماری های قلبی زمینه ای ممکن است به ویژه مستعد ابتلا به این اثرات باشند.
2. اثرات سیستم عصبی مرکزی (CNS): پروپافنون پتانسیل ایجاد عوارض جانبی مختلف مرتبط با CNS، مانند سرگیجه، سردرد، خستگی، و اختلال در الگوهای خواب را دارد. این اثرات می تواند عملکرد شناختی و هماهنگی فیزیکی را مختل کند و منجر به خطر تصادف یا سقوط، به ویژه در بیماران مسن شود.
3. اختلالات گوارشی: برخی از بیماران ممکن است در حین مصرف پروپافنون عوارض گوارشی از جمله تهوع، استفراغ، اسهال یا ناراحتی شکمی را تجربه کنند. این علائم معمولاً خفیف و گذرا هستند، اما ممکن است در برخی موارد نیاز به تنظیم دوز یا قطع دارو داشته باشند.
4. اثرات تنفسی: به ندرت، پروپافنون ممکن است عوارض جانبی تنفسی را ایجاد کند، مانند تنگی نفس یا برونکواسپاسم. بیمارانی که از قبل شرایط تنفسی دارند، مانند آسم یا بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)، ممکن است در معرض خطر بالاتری برای تجربه این عوارض جانبی باشند.
5. اثرات کبدی: پروپافنون با عوارض جانبی کبدی، از جمله افزایش سطح آنزیم های کبدی (ترانس آمیناز) همراه بوده است. اگرچه اختلال عملکرد کبد غیر معمول است، نظارت دوره ای آزمایشات عملکرد کبد به ویژه در طول درمان طولانی مدت یا در بیماران با سابقه بیماری کبد توصیه می شود.
6. اثرات خونی: موارد نادری از عوارض هماتولوژیک، مانند لکوپنی (کاهش تعداد گلبول‌های سفید خون)، ترومبوسیتوپنی (کاهش تعداد پلاکت‌ها)، یا آگرانولوسیتوز (کاهش شدید تعداد گلبول‌های سفید خون)، با مصرف پروپافنون گزارش شده است. بیماران باید از نظر علائم ناهنجاری های هماتولوژیک تحت نظر باشند و در صورت تشخیص ممکن است مداخله پزشکی فوری لازم باشد.
7. واکنش های آلرژیک: مانند هر دارویی، پروپافنون به طور بالقوه می تواند باعث ایجاد واکنش های آلرژیک در افراد مستعد شود. این واکنش ها ممکن است به صورت راش، خارش، کهیر یا تورم صورت، لب ها یا زبان ظاهر شوند. واکنش های آلرژیک شدید، مانند آنافیلاکسی، نادر است، اما نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.
8. سایر عوارض جانبی: عوارض جانبی اضافی مرتبط با پروپافنون ممکن است شامل اختلالات بینایی، لرزش و علائم اسکلتی عضلانی مانند ضعف عضلانی یا درد مفاصل باشد. اگر چه کمتر شایع است، اما اگر در طول درمان رخ دهد، باید فوراً ارزیابی شود.

تداخلات دارویی

1. مهارکننده های CYP3A4: پروپافنون عمدتاً توسط سیستم آنزیمی سیتوکروم P450 (CYP) به ویژه CYP3A4 متابولیزه می شود. استفاده همزمان از مهارکننده های قوی CYP3A4 مانند کتوکونازول، ایتراکونازول، کلاریترومایسین و ریتوناویر می تواند به میزان قابل توجهی سطح پروپافنون را در جریان خون افزایش دهد. این می تواند اثرات دارویی آن را تشدید کند و خطر عوارض جانبی را افزایش دهد.
2. مهارکننده های CYP2D6: علاوه بر CYP3A4، پروپافنون نیز توسط سیستم آنزیمی CYP2D6 متابولیزه می شود. داروهایی که فعالیت CYP2D6 را مهار می کنند، مانند فلوکستین، پاروکستین و کینیدین، می توانند غلظت پروپافنون را با کاهش متابولیسم آن افزایش دهند. این می تواند منجر به افزایش اثرات درمانی یا افزایش خطر عوارض جانبی شود.
3. القاء کننده های CYP3A4: برعکس، القاء کننده های فعالیت CYP3A4، مانند ریفامپین، فنی توئین و کاربامازپین، می توانند متابولیسم پروپافنون را تسریع کرده و منجر به کاهش غلظت پلاسمایی و کاهش اثربخشی بالقوه شود. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید بیماران را از نظر علائم پاسخ درمانی ناکافی در هنگام تجویز همزمان پروپافنون با القاء کننده های CYP3A4 از نزدیک تحت نظر داشته باشند.
4. بتابلوکرها: مصرف همزمان پروپافنون با بتا بلوکرها، مانند متوپرولول یا پروپرانولول، می تواند اثرات مربوطه خود را بر هدایت قلبی و انقباض میوکارد تقویت کند. این ترکیب ممکن است منجر به اثرات اینوتروپیک و کرونوتروپیک منفی افزایشی شود که به طور بالقوه منجر به برادی کاردی، افت فشار خون یا تشدید علائم نارسایی قلبی می شود. پایش دقیق ضربان قلب و فشار خون در بیمارانی که این ترکیب دارویی را دریافت می کنند ضروری است.
5. مسدود کننده های کانال کلسیم: استفاده همزمان از مسدود کننده های کانال کلسیم، مانند وراپامیل یا دیلتیازم، با پروپافنون می تواند اثرات مضعف قلبی آنها را تشدید کند. این ممکن است منجر به اثرات اینوتروپیک منفی افزایشی، برادی کاردی، یا اختلالات هدایت دهلیزی شود. هنگام استفاده از این داروها با هم، نظارت دقیق بر عملکرد قلب توصیه می شود.
6. آمیودارون: آمیودارون، یکی دیگر از داروهای ضد آریتمی، می تواند فاصله QT را طولانی کرده و خطر آریتمی های بطنی را در صورت استفاده همزمان با پروپافنون افزایش دهد. نظارت دقیق فاصله QT و ارزیابی منظم قلبی در بیمارانی که این ترکیب دارویی را دریافت می کنند ضروری است.
7. دیگوکسین: تجویز همزمان پروپافنون با دیگوکسین، یک گلیکوزید قلبی، می تواند غلظت دیگوکسین پلاسما را به دلیل مهار دفع کلیوی با واسطه P-گلیکوپروتئین افزایش دهد. این ممکن است اثرات قلبی دیگوکسین را تشدید کند و خطر سمیت دیگوکسین را افزایش دهد. نظارت بر سطح دیگوکسین و علائم بالینی سمیت در بیماران دریافت کننده این ترکیب ضروری است.

توصیه های مصرف

1. موارد مصرف: پروپافنون در درجه اول برای درمان انواع خاصی از ضربان قلب نامنظم، از جمله فیبریلاسیون دهلیزی و فلوتر دهلیزی نشان داده شده است. همچنین ممکن است برای مدیریت تاکی کاردی فوق بطنی (SVT) استفاده شود. با این حال، به دلیل نگرانی های ایمنی، معمولاً برای استفاده در آریتمی های بطنی توصیه نمی شود.
2. انتخاب بیمار: پروپافنون باید با احتیاط تجویز شود و فقط برای بیمارانی که می توان آنها را به دقت تحت نظر داشت، به ویژه آنهایی که دارای ساختار قلب طبیعی هستند، تجویز شود. بیماران مبتلا به بیماری ساختاری قلبی قابل توجه، نارسایی شدید قلبی، یا سایر شرایط جدی قلبی ممکن است کاندیدای مناسبی برای درمان پروپافنون نباشند.
3. ارزیابی پایه: قبل از شروع درمان با پروپافنون، یک ارزیابی پایه کامل باید انجام شود، شامل تاریخچه پزشکی جامع، معاینه فیزیکی، نوار قلب (ECG) و ارزیابی عملکرد کلیه و کبد. این ارزیابی ها به شناسایی موارد منع مصرف بالقوه، ارزیابی ریتم اولیه قلب و تعیین دوز مناسب کمک می کند.
4. دوز و تیتراسیون: پروپافنون معمولاً با دوز پایین شروع می شود و به تدریج برای دستیابی به اثر درمانی مورد نظر در حالی که خطر عوارض جانبی را به حداقل می رساند، تیتر می شود. رژیم دوز توصیه شده ممکن است بسته به عواملی مانند سن بیمار، عملکرد کلیه، داروهای همزمان و وجود شرایط قلبی زمینه ای متفاوت باشد.
5. نظارت: نظارت منظم بر ریتم قلبی، فشار خون، و علائم سمیت دارو در طول درمان با پروپافنون ضروری است. نظارت دقیق فاصله QT در ECG به ویژه برای تشخیص هر گونه اثرات بالقوه پرو آریتمی، به ویژه در بیمارانی که در معرض خطر هستند، مهم است.
6. تداخلات دارویی: ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید از تداخلات دارویی احتمالی با پروپافنون، به ویژه با داروهایی که بر متابولیسم یا خواص هدایت قلبی آن تأثیر می گذارد، آگاه باشند. هنگام ترکیب پروپافنون با سایر عوامل ضد آریتمی، مسدودکننده های بتا، مسدود کننده های کانال کلسیم یا داروهایی که آنزیم های CYP را مهار یا القاء می کنند، باید احتیاط کرد.
7. عوارض جانبی: بیماران باید در مورد عوارض جانبی بالقوه پروپافنون، از جمله اثرات قلبی عروقی، سیستم عصبی مرکزی، دستگاه گوارش، کبد و اثرات خونی آموزش داده شوند. باید به آنها آموزش داده شود که هر گونه علائم جدید یا بدتر شده را به سرعت به ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود گزارش دهند.
8. قطع: درمان با پروپافنون باید به تدریج تحت نظارت پزشکی قطع شود، به ویژه در بیمارانی که نیاز به درمان طولانی مدت دارند. قطع ناگهانی پروپافنون می تواند باعث تسریع آریتمی های برگشتی یا تشدید شرایط قلبی موجود شود.

هشدارهای پروپافنون

1. خطر پروآریتمی: پروپافنون خطر بروز پروآریتمی را به همراه دارد، به ویژه در طول شروع درمان یا تنظیم دوز. این شامل پتانسیل بدتر شدن یا شروع جدید آریتمی های بطنی است که می تواند تهدید کننده زندگی باشد. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید قبل از شروع درمان با پروپافنون، نسبت خطر به فایده را به دقت ارزیابی کنند، به ویژه در بیمارانی که شرایط قلبی زمینه ای دارند.
2. اختلالات هدایت قلبی: پروپافنون می تواند تغییرات قابل توجهی در هدایت قلبی ایجاد کند که منجر به بلوک دهلیزی بطنی، بلوک شاخه ای یا طولانی شدن فاصله QT شود. بیماران مبتلا به اختلالات هدایتی از قبل موجود، مانند بلوک قلبی، باید در طول درمان با پروپافنون به دقت تحت نظر باشند، زیرا این اثرات ممکن است برادی آریتمی را تسریع کند یا ناهنجاری های هدایت قلبی موجود را تشدید کند.
3. بیماری ساختاری قلب: بیماران مبتلا به بیماری ساختاری قلبی قابل توجه، مانند انفارکتوس میوکارد، نارسایی قلبی، یا کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک، ممکن است در معرض خطر عوارض جانبی قلبی با درمان با پروپافنون باشند. استفاده از پروپافنون در این بیماران باید با احتیاط انجام شود و نظارت دقیق به دلیل احتمال به خطر افتادن همودینامیک یا تشدید آریتمی ضروری است.
4. نارسایی کبدی: پروپافنون به طور گسترده در کبد متابولیزه می شود و نارسایی کبدی می تواند به طور قابل توجهی فارماکوکینتیک آن را تغییر دهد. بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کبدی ممکن است دفع طولانی پروپافنون و افزایش خطر تجمع دارو را تجربه کنند. تنظیم دوز ممکن است در این افراد برای جلوگیری از مسمومیت دارویی ضروری باشد.
5. نارسایی کلیوی: اگرچه دفع کلیوی نقش جزئی در دفع پروپافنون ایفا می کند، اختلال در عملکرد کلیه همچنان می تواند بر فارماکوکینتیک آن تأثیر بگذارد. بیماران مبتلا به نارسایی شدید کلیوی ممکن است نیاز به تنظیم دوز داشته باشند تا از تجمع دارو جلوگیری شود و خطر عوارض جانبی به حداقل برسد.
6. جمعیت سالمند: بیماران مسن ممکن است به دلیل تغییرات مربوط به سن در متابولیسم و کلیرانس دارو، بیشتر مستعد اثرات دارویی پروپافنون باشند. نظارت دقیق در این جمعیت برای شناسایی و مدیریت سریع واکنش های نامطلوب بالقوه ضروری است.
7. بارداری و شیردهی: ایمنی مصرف پروپافنون در دوران بارداری و شیردهی ثابت نشده است. زنان باردار یا شیرده فقط در صورتی باید از پروپافنون استفاده کنند که مزایای بالقوه آن بیشتر از خطرات آن برای جنین یا نوزاد باشد. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باید به دقت گزینه های درمانی جایگزین را در نظر بگیرند و بیماران را در تصمیم گیری مشترک در مورد مصرف دارو در دوران بارداری یا شیردهی مشارکت دهند.

تهیه شده توسط تیم تولید محتوای علادیار

hosseinrd2152 وب‌سایت