پیلونفریت-pyelonephritis-و اطلاعات تکمیلی ان
معرفی پیلونفریت:
پیلونفریت یک بیماری جدی پزشکی است که با التهاب پارانشیم کلیه و لگن کلیه مشخص می شود که معمولاً به دلیل عفونت باکتریایی است. برای دانشجویان پرستاری ضروری است که درک کاملی از پیلونفریت داشته باشند، زیرا این یک علت شایع عفونت های دستگاه ادراری (UTIs) است و در صورت عدم درمان به موقع می تواند منجر به عوارض قابل توجهی شود.
تعریف پیلونفریت:
پیلونفریت عفونت دستگاه ادراری فوقانی است که یک یا هر دو کلیه را درگیر می کند. این معمولاً زمانی رخ می دهد که باکتری های دستگاه ادراری تحتانی به کلیه ها صعود می کنند و باعث التهاب و آسیب بافت می شوند.
اتیولوژی پیلونفریت:
شایع ترین ارگانیسم های عامل پیلونفریت باکتری های گرم منفی، به ویژه اشریشیا کلی (E. coli) هستند. عوامل خطر برای ایجاد پیلونفریت عبارتند از انسداد مجاری ادراری، کاتتریزاسیون ادرار، رفلاکس تاولی، بارداری و شرایطی که سیستم ایمنی را به خطر می اندازند.
پاتوفیزیولوژی پیلونفریت:
در پیلونفریت، باکتری ها از طریق مجرای ادرار به کلیه ها دسترسی پیدا می کنند و از مجرای ادراری بالا می روند. هنگامی که در کلیه ها، باکتری ها می توانند به سلول های اورواپیتلیال بچسبند، از دفاع میزبان فرار کرده و تکثیر شوند و منجر به التهاب و آسیب بافتی شوند. پاسخ التهابی باعث علائم مشخصی مانند درد پهلو، تب و سوزش ادرار می شود.
تظاهرات بالینی پیلونفریت:
علائم و نشانه های پیلونفریت ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. تب و لرز
2. درد یا حساسیت پهلو
3. سوزش ادرار (ادرار دردناک یا مشکل)
4. تکرر یا فوریت ادرار
5. هماچوری (خون در ادرار)
6. حالت تهوع و استفراغ
7. خستگی و بی حالی
تشخیص پیلونفریت:
تشخیص پیلونفریت شامل شرح حال کامل و معاینه فیزیکی همراه با آزمایشات آزمایشگاهی و مطالعات تصویربرداری است. آزمایش ادرار ممکن است لکوسیتوز، باکتریوری و پیوری (چرک در ادرار) را نشان دهد. کشت خون ممکن است برای شناسایی ارگانیسم ایجاد کننده انجام شود. روش های تصویربرداری مانند سونوگرافی یا سی تی اسکن ممکن است برای ارزیابی علائم التهاب کلیه یا تشکیل آبسه مورد استفاده قرار گیرد.
اطلاعات عددی و داده های دارویی:
– شیوع پیلونفریت در زنان بیشتر از مردان است، به طوری که تقریباً 1-2٪ از زنان حداقل یک دوره از پیلونفریت حاد را در طول زندگی خود تجربه می کنند.
– آنتی بیوتیک ها اصلی ترین درمان برای پیلونفریت هستند، با انتخاب های رایج شامل فلوروکینولون ها (مانند سیپروفلوکساسین)، سفالوسپورین ها (مانند سفتریاکسون) و تری متوپریم-سولفامتوکسازول (TMP-SMX).
– طول مدت درمان آنتی بیوتیکی برای پیلونفریت بدون عارضه به طور معمول 7-14 روز است، در حالی که موارد پیچیده ممکن است به دوره های درمانی طولانی تری نیاز داشته باشند.
– مدیریت درد ممکن است شامل داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) یا استامینوفن برای دردهای خفیف تا متوسط باشد، در حالی که ممکن است برای درد شدید مصرف مواد افیونی ضروری باشد.
تشخیص پرستاری پیلونفریت:
بر اساس یافته‌های ارزیابی مرتبط با پیلونفریت، تشخیص‌های پرستاری بالقوه ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. درد حاد مربوط به التهاب و عفونت کلیه ها.
2. خطر اختلال در عملکرد کلیه مربوط به انسداد مجاری ادراری یا سپسیس.
3. خطر کمبود حجم مایعات مربوط به تب، استفراغ، و کاهش مصرف مایعات.
فرآیند پرستاری پیلونفریت:
ارزیابی:
– یک ارزیابی کامل از سابقه پزشکی بیمار، با تمرکز بر عوامل خطر پیلونفریت و علائم مرتبط با عفونت های دستگاه ادراری انجام دهید.
– معاینه فیزیکی شامل بررسی شکم از نظر حساسیت یا درد پهلو و ارزیابی علائم حیاتی برای علائم عفونت سیستمیک انجام دهید.
– نمونه ادرار برای آزمایش ادرار و کشت برای شناسایی ارگانیسم ایجاد کننده آن تهیه کنید.
تشخیص:
– تشخيص هاي پرستاري را بر اساس داده هاي ارزيابي و پاسخ بيمار به درمان تدوين كنيد.
– همکاری با تیم مراقبت های بهداشتی برای تعیین اهداف و نتایج برای مراقبت از بیمار.
برنامه ریزی:
– یک برنامه مراقبتی متناسب با تشخیص‌های پرستاری شناسایی شده و ارتقای آسایش و بهبودی بیمار ایجاد کنید.
– مداخلات را برای مدیریت درد، پیشگیری از عوارض و حمایت از عملکرد کلیه در اولویت قرار دهید.
پیاده سازی:
– آنتی بیوتیک ها و مسکن های تجویز شده را طبق دستور تجویز کنید، با اطمینان از دوز به موقع و مناسب.
– مصرف مایعات کافی را تشویق کنید تا جریان ادرار را تقویت کرده و باکتری ها را از دستگاه ادراری خارج کنید.
– مصرف و خروجی را کنترل کنید و علائم کم آبی یا اضافه بار مایعات را ارزیابی کنید.
– به بیمار در مورد اهمیت تکمیل دوره کامل آنتی بیوتیک ها و مراجعه به پزشک در صورت بدتر شدن یا عدم بهبود علائم آموزش دهید.
ارزیابی:
– ارزیابی اثربخشی مداخلات پرستاری در مدیریت درد، ترویج دفع ادرار و پیشگیری از عوارض.
– نظارت بر عملکرد کلیه از طریق ارزیابی منظم برون ده ادرار، سطح کراتینین سرم و سایر آزمایشات آزمایشگاهی مربوطه.
– همکاری با تیم مراقبت های بهداشتی برای ارزیابی مجدد وضعیت بیمار و اصلاح برنامه مراقبتی در صورت نیاز..
تهیه شده توسط تیم تولید محتوای علادیار
