پریتونیت-Peritonitis-معرفی کامل و جامع
معرفی پریتونیت:
پریتونیت یک بیماری جدی پزشکی است که با التهاب صفاق، بافت نازکی که دیواره داخلی شکم را پوشانده و اندام های شکمی را می پوشاند، مشخص می شود. این معمولاً به دلیل عفونت باکتریایی رخ می دهد که اغلب از سوراخ یا پارگی دستگاه گوارش ناشی می شود. پریتونیت نیاز به شناسایی و مداخله سریع برای جلوگیری از عوارض و اطمینان از نتایج مطلوب بیمار دارد.
اتیولوژیپریتونیت :
پریتونیت بیشتر در نتیجه آلودگی باکتریایی حفره صفاقی ایجاد می شود که معمولاً در اثر سوراخ شدن دستگاه گوارش مانند آپاندیسیت، دیورتیکولیت یا زخم معده سوراخ شده ایجاد می شود. علل دیگر عبارتند از ضربه به شکم، پارگی ویسکوز شکمی (به عنوان مثال روده)، عفونت های مرتبط با دیالیز صفاقی و بیماری التهابی لگن.
پاتوفیزیولوژی:
در پریتونیت، باکتری ها به حفره صفاقی حمله می کنند و باعث ایجاد پاسخ التهابی می شوند. این منجر به افزایش نفوذپذیری عروقی و در نتیجه نشت مایع و پروتئین به فضای صفاقی می شود. فرآیند التهابی باعث درد شکمی، حساسیت و حساسیت می شود. در صورت عدم درمان، پریتونیت می تواند به سپسیس، شوک سپتیک و نارسایی چند عضوی تبدیل شود.
تظاهرات بالینی:
علائم و نشانه های پریتونیت شامل درد شدید شکم، حساسیت به لمس و سفتی است که اغلب در ناحیه آسیب دیده موضعی می شود. بیماران ممکن است حساسیت برگشتی، گاردینگ و شکم متسع را نشان دهند. سایر تظاهرات شایع عبارتند از تب، تاکی کاردی، حالت تهوع، استفراغ و تغییر عادات روده. در موارد شدید، بیماران ممکن است با علائم سپسیس، مانند افت فشار خون و تغییر وضعیت روانی مراجعه کنند.
تشخیص:
تشخیص پریتونیت شامل شرح حال کامل و معاینه فیزیکی همراه با آزمایشات آزمایشگاهی و مطالعات تصویربرداری است. یافته‌های آزمایشگاهی ممکن است شامل لکوسیتوز، با تعداد گلبول‌های سفید معمولاً بیش از 10000 سلول در میلی‌متر^3، نشانگرهای التهابی بالا (مانند پروتئین واکنش‌گر C) و اسیدوز متابولیک باشد. روش های تصویربرداری مانند سونوگرافی شکم یا سی تی اسکن ممکن است علائم التهاب داخل شکمی، جمع آوری مایعات یا شواهدی از سوراخ شدن را نشان دهد.
مدیریت:
مدیریت پریتونیت بر رسیدگی به علت زمینه ای، کنترل عفونت و ارائه مراقبت های حمایتی متمرکز است. درمان معمولا شامل آنتی بیوتیک های داخل وریدی است که پاتوژن های مشکوک را هدف قرار می دهد، همراه با مداخله جراحی برای ترمیم سوراخ ها یا برداشتن بافت نکروزه. بیماران ممکن است به احیای مایع، مدیریت درد و نظارت برای عوارضی مانند سپسیس و اختلال عملکرد اندام نیاز داشته باشند.
اطلاعات دارویی:
– آنتی بیوتیک هایی که معمولا در درمان پریتونیت استفاده می شوند شامل عوامل وسیع الطیف مانند سفتریاکسون (2-1 گرم وریدی هر 24 ساعت) و مترونیدازول (500 میلی گرم وریدی هر 8 ساعت) هستند که باکتری های هوازی و بی هوازی را پوشش می دهند.
– در موارد مشکوک یا تایید شده عفونت های گرم مثبت، ونکومایسین (20-15 میلی گرم بر کیلوگرم وریدی هر 12-8 ساعت) ممکن است به رژیم آنتی بیوتیکی اضافه شود.
– داروهای مسکن مانند مورفین یا فنتانیل ممکن است برای کنترل درد تجویز شوند، با دوزهای تیتر شده بر اساس شدت درد و پاسخ بیمار.
– مهارکننده های پمپ پروتون (مانند پانتوپرازول) ممکن است برای کاهش تولید اسید معده و به حداقل رساندن خطر زخم استرس در بیماران بدحال تجویز شوند.
تشخیص پرستاری:
بر اساس یافته های ارزیابی مربوط به پریتونیت، تشخیص های پرستاری بالقوه ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. درد حاد مربوط به التهاب شکم و آسیب بافت.
2. خطر عفونت مربوط به به خطر افتادن یکپارچگی صفاقی و آلودگی باکتریایی.
فرآیند پرستاری:
ارزیابی:
– ارزیابی جامعی از درد شکمی، حساسیت و علائم حیاتی بیمار انجام دهید.
– ارزیابی نتایج آزمایشگاهی، از جمله شمارش گلبول های سفید، نشانگرهای التهابی و تجزیه و تحلیل گازهای خون.
– علائم سپسیس یا اختلال عملکرد اندام، مانند افت فشار خون یا تغییر وضعیت ذهنی را تحت نظر بگیرید.
تشخیص:
– تشخيص هاي پرستاري را بر اساس داده هاي ارزيابي و پاسخ بيمار به درمان تدوين كنيد.
– همکاری با تیم مراقبت های بهداشتی برای تعیین اهداف و نتایج برای مراقبت از بیمار.
برنامه ریزی:
– ایجاد یک برنامه مراقبتی متناسب با تشخیص های پرستاری شناسایی شده و ارتقای راحتی و ایمنی بیمار.
– مداخلات را برای مدیریت درد، جلوگیری از عفونت و حفظ تعادل مایعات و الکترولیت ها در اولویت قرار دهید.
پیاده سازی:
– آنتی بیوتیک ها و مسکن های تجویز شده را طبق دستور تجویز کنید، با اطمینان از دوز به موقع و مناسب.
– مراقبت از زخم و کمک به مداخلات جراحی در صورت لزوم.
– به بیمار و خانواده در مورد اهمیت پایبندی به دارو، مراقبت از زخم و علائم عوارض آموزش دهید.
ارزیابی:
– ارزیابی اثربخشی مداخلات پرستاری در تسکین درد، پیشگیری از عفونت و ارتقای بهبودی بیمار.
– از نظر عوارض جانبی به داروها نظارت کنید و برنامه مراقبتی را در صورت نیاز تنظیم کنید.
– همکاری با تیم مراقبت های بهداشتی برای ارزیابی مجدد t
تهیه شده توسط تیم تولید محتوای علادیار
