تومور ویلمز و توضیحات تکمیلی ان
معرفی تومور ویلمز:
تومور ویلمز که به نام نفروبلاستوما نیز شناخته می شود، شایع ترین نوع سرطان کلیه در کودکان است. این بیماری از سلول های نابالغ کلیه منشأ می گیرد و معمولاً کودکان 3 تا 4 ساله را مبتلا می کند. درک تومور ویلمز برای دانشجویان بسیار مهم است زیرا آنها را قادر می سازد مراقبت های جامعی را برای بیماران اطفال ارائه دهند و از خانواده ها در طول فرآیند درمان حمایت کنند.
تعریف تومور ویلمز:
تومور ویلمز یک تومور بدخیم است که از کلیه‌ها به‌ویژه از سلول‌های نابالغ کلیه به نام استراحت‌های نفروژنیک منشأ می‌گیرد. این بیماری با وجود رشد غیر طبیعی در یک یا هر دو کلیه مشخص می شود و ممکن است فراتر از کلیه به بافت ها یا اندام های مجاور گسترش یابد.
همهگیرشناسی تومور ویلمز:
تومور ویلمز تقریباً 6 درصد از سرطان های دوران کودکی را تشکیل می دهد و بیشتر در کودکان 3 تا 4 ساله تشخیص داده می شود. این بیماری در دخترها کمی بیشتر است و در کودکان آفریقایی-آمریکایی در مقایسه با سایر گروه های نژادی/قومی بیشتر دیده می شود.
اتیولوژی تومور ویلمز:
علت دقیق تومور ویلمز ناشناخته است، اما چندین عامل ژنتیکی و محیطی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند. سندرم های ژنتیکی مانند سندرم WAGR، سندرم Beckwith-Wiedemann و سندرم Denys-Drash با افزایش خطر تومور ویلمز مرتبط هستند. علاوه بر این، قرار گرفتن در معرض مواد خاص یا عوامل مادر در دوران بارداری ممکن است در ایجاد تومور نقش داشته باشد.
پاتوفیزیولوژی تومور ویلمز:
تومور ویلمز از استراحت‌های نفروژنیک منشأ می‌گیرد که مجموعه‌ای از سلول‌های کلیوی تمایز نیافته هستند که در طول رشد جنین به درستی بالغ نشدند. این سلول‌های غیرطبیعی به‌طور غیرقابل کنترلی تکثیر می‌شوند و توده‌ای جامد را در کلیه تشکیل می‌دهند. تومور ویلمز ممکن است یک طرفه باشد (یک کلیه را تحت تاثیر قرار می دهد) یا دو طرفه (در هر دو کلیه تاثیر می گذارد) و می تواند به غدد لنفاوی مجاور یا اندام های دور گسترش یابد.
تظاهرات بالینی تومور ویلمز:
علائم و نشانه های تومور ویلمز ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. توده یا تورم شکم، که اغلب بارزترین علامت است و ممکن است در معاینه فیزیکی قابل لمس باشد.
2. درد یا ناراحتی شکم، به خصوص اگر تومور اندام ها یا ساختارهای اطراف را فشرده کند.
3. هماچوری (خون در ادرار) که ممکن است باعث تغییر رنگ صورتی یا قرمز ادرار شود.
4. فشار خون بالا (فشار خون بالا)، به دلیل فشرده شدن شریان های کلیوی یا تولید مواد وازواکتیو توسط تومور.
5. تب، کاهش وزن، خستگی و کم خونی ممکن است در مراحل پیشرفته تر بیماری رخ دهد.
تشخیص تومور ویلمز:
تشخیص تومور ویلمز شامل ترکیبی از ارزیابی بالینی، مطالعات تصویربرداری و بررسی بافت شناسی است. روش های تشخیصی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. سونوگرافی شکم: برای تجسم کلیه و تشخیص وجود توده یا ناهنجاری.
2. (CT) یا (MRI): برای ارزیابی بیشتر وسعت تومور و ارزیابی تهاجم به بافت های اطراف.
3. بیوپسی: برای به دست آوردن نمونه بافت برای تجزیه و تحلیل بافت شناسی و تایید تشخیص.
4. آزمایش‌های آزمایشگاهی: شامل شمارش کامل خون (CBC)، آزمایش‌های عملکرد کلیوی و تجزیه و تحلیل ادرار برای ارزیابی نشانه‌های اختلال عملکرد کلیه یا نشانگرهای تومور.
اطلاعات عددی و داده های دارویی:
– تومور ویلمز پیش آگهی مطلوبی دارد، با نرخ بقای کلی بیش از 90٪ برای کودکان مبتلا به بیماری موضعی تشخیص داده شده است.
– درمان به طور معمول شامل ترکیبی از جراحی، شیمی درمانی و گاهی اوقات پرتودرمانی، بسته به مرحله و وسعت تومور است.
– عوامل شیمی درمانی که معمولاً در درمان تومور ویلمز استفاده می شوند عبارتند از وین کریستین، اکتینومایسین-D و دوکسوروبیسین.
– تجویز شیمی درمانی ممکن است با پروتکل هایی مانند پروتکل های گروه ملی مطالعه تومور ویلمز (NWTS) یا گروه انکولوژی کودکان (COG) هدایت شود.
تشخیص پرستاری:
بر اساس یافته‌های ارزیابی مربوط به تومور ویلمز، تشخیص‌های بالقوه پرستاری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. درد حاد مربوط به رشد تومور و فشرده سازی بافت های اطراف.
2. اختلال در تحرک بدنی مربوط به محدودیت های بعد از عمل یا عوارض جانبی مرتبط با درمان.
3. خطر عفونت مربوط به سرکوب سیستم ایمنی ثانویه به شیمی درمانی یا مداخله جراحی.
فرآیند پرستاری:
ارزیابی:
– یک ارزیابی کامل از سابقه پزشکی کودک، از جمله هرگونه تشخیص یا درمان قبلی برای سرطان انجام دهید.
– معاینه فیزیکی را انجام دهید، با توجه دقیق به شکم برای وجود توده یا تورم.
– علائم حیاتی کودک از جمله فشار خون را ارزیابی کنید، زیرا فشار خون بالا ممکن است نشانه بیماری پیشرفته باشد.
تشخیص:
– تشخيص‌هاي پرستاري را بر اساس داده‌هاي ارزيابي، مشكلات مشترك و عوارض بالقوه مرتبط با تومور ويلمز تدوين كنيد.
– همکاری با تیم مراقبت های بهداشتی برای تعیین اهداف و نتایج برای مراقبت از بیمار.
برنامه ریزی:
یک برنامه مراقبتی متناسب با تشخیص‌های پرستاری شناسایی شده، ارتقای رفاه جسمی و روانی اجتماعی بهینه و حمایت از کودک و خانواده در طول فرآیند درمان ایجاد کنید.
اولویت‌بندی مداخلات برای مدیریت درد، ارتقای تحرک، پیشگیری از عوارض و بهینه‌سازی نتایج درمان.
پیاده سازی:
داروهای تجویز شده، از جمله عوامل شیمی درمانی و داروهای حمایتی را طبق دستور تجویز کنید تا از دوز دقیق و نظارت بر عوارض جانبی اطمینان حاصل کنید.
ارائه آموزش و حمایت از کودک و خانواده در مورد تشخیص، طرح درمان و عوارض جانبی احتمالی درمان.
کمک به فعالیت های روزمره زندگی و ارائه حمایت عاطفی برای کاهش اضطراب و ارتقاء مقابله.
علائم عوارض مانند عفونت یا سمیت های مرتبط با شیمی درمانی را تحت نظر داشته باشید و در صورت نیاز به سرعت مداخله کنید.
ارزیابی:
ارزیابی اثربخشی مداخلات پرستاری در دستیابی به نتایج مطلوب و رفع نیازهای کودک و خانواده.
پاسخ کودک به درمان، از جمله پاسخ تومور و رفع علائم را ارزیابی کنید.
با تیم مراقبت های بهداشتی برای ارزیابی مجدد وضعیت کودک، اصلاح برنامه مراقبت در صورت نیاز و هماهنگی مراقبت و پیگیری مداوم همکاری کنید.
تهیه شده توسط تیم تولید محتوای علادیار
